Traduzioni a cura di Julian Zhara.
Elegia
Come hai fatto a deglutire, padre,
quel mattino d’autunno
quando il cervello, come spugna secca
assorbiva la maledizione di essere
testimonianza della quarta mano
di questa esistenza, resa fiera?
Ferita, la tua dignità ha fatto appassire
i cieli stratificati della gioventù
nell’arco di un giorno. E da lì, non hai più
alzato lo sguardo per vedere la strada
spogliata dei misteri –
la tortura rotonda del beffardo
non ti portava da nessuna parte,
attaccandosi ai palmi delle tue mani
come un ordine di arresto
in attesa di essere eseguito.
E tu, portato controvoglia al mondo,
adesso che la fine si avvicina, risparmiati
il crepitio di carrucole che abbassano
o portano su soltanto secchi vuoti.
Già lo sapevi: per quanto profondi
i pozzi siano stati interrati –
svuotati in entrambi i mondi.
E in mezzo a loro – le tue sopracciglia –
sono gli archi più afflitti dell’universo,
sotto i quali, inutilmente si impegna
a trovare un conforto, perché non crolli
la tua ultima illusione – tuo figlio.
*
Elegji
Si kapërdive atë mëngjes vjeshte, babë,
kur truri yt, si sfungjer i thatë thithi mallkimin
e të qenit dëshmitar i dorës së katërt
në këtë panair ekzistence?
E lënduar sedra jote … për një ditë
i plaku shtresa-shtresa qiejt e rimtë të djalërisë.
Dhe kurrë më s’i ngrite sytë të shihje
rrugën e zhveshur misteresh –
torturën e rrethrrotullimit tallës;
ajo s’të shpinte as afër, as larg,
por ngjeshej pas shputave të tua
si urdhër-arrest në pritje ekzekutimit.
O ti, i sjellë me pahir në botë,
tash që fundi avitet, kurseja vetes
kërkëllimat e ҫikrikëve që lëshojnë
e ngrenë lart vetëm kova të zbrazëta …
Ti e dije: sado të thella, të përmatanshme,
puset të shteruara kanë qenë –
të zbrazëta në të dyja botërat.
Dhe midis tyre – vetullat e tua – janë
harqet më të pikëlluara të universit,
poshtë të cilave, më kot rreket
të gjejë ngushëllim, të mos shembet
iluzioni yt i mbramë – yt bir…
***
La bellezza non è consolazione
giungono le mattine
e mi trovano asfissiato
con il concime ancora caldo dei miei sogni
la bellezza non è consolazione
la bellezza non è consolazione
anche quando capita di sfiorarla appena
al posto di andare in mondi nuovi, inospitali,
resto qua, a perpetuare l’agonia,
avvolto da questa brace di fosforo
che non si sa cosa dovrà riempire:
vasi da fiori o urne?
*
Bukuria nuk është ngushëllim
vijnë mëngjeset
e më gjejnë të asfiksuar
me plehun ende të ndezur
të ëndrrave të mia.
bukuria nuk është ngushëllim …
bukuria nuk është ngushëllim
edhe kur qëllon ta prekim njëmend.
në vend të botëve ku nuk bujta,
ja se si dergjem tash, për vdekje,
mbështjellë nga kjo shpuzë fosfori
që s’dihet ҫfarë ka me mbushë:
urnat apo sakskite?
Immagine: Christian Jankowski, Heavy Weight History (Willy Brandt), 2013.
Maria Borio è nata nel 1985 a Perugia. È dottore di ricerca in letteratura italiana contemporanea. Ha pubblicato le raccolte Vite unite ("XII Quaderno italiano di poesia contemporanea", Marcos y Marcos, 2015), L’altro limite (Pordenonelegge-Lietocolle, Pordenone-Faloppio, 2017) e Trasparenza (Interlinea, 2019). Ha scritto le monografie Satura. Da Montale alla lirica contemporanea (Serra, 2013) e Poetiche e individui. La poesia italiana dal 1970 al 2000 (Marsilio, 2018).